NE TUHAF?
Eski resimlere eski arkadaşlarıma bakıyorumda...Kimleri neleri geride
bırakmışız........En dediğin, can dediğin herşeyin olanlar şimdi
yok......Ozamanlar kendi çerçevemiz içerisinde ne savaşlar verdik, nelere kafa
yorduk, ne kadar üzüldük, canımız yandı, kahrolduk, öldük, bittik,
tükendik...Belki 3 yıldır hiç bir iletişim kurmadığım okadar zaman aradan sonra
nereden aklıma geldiyse bugün facebooktan baktığım birkaç arkaşımı görünce
birden o yıllara gittim,o güne, o anlara.........Nedense içim çok
acıdı.........Bir daha o günlere geri dönememenin acısı mı yoksa herşeyi
paylaştığın o insanlarla eski diyaloğunun binde birine bile sahip olamamanın
verdiği acı mı bilemiyorum.......Ama bildiğim canım çok sızladı işte:(
Burdan yola çıkarak hayatıma bakıyorum da hep keşkelerle dolu.......Keşke
dediğimde de nedense ilk aklıma gelen keşke o insana bukadar değer
vermeseydim...keşke kendimi
bukadar küçük görmeseydim, keşke kendime biraz daha güvenim olsaydı, keşke
insanlara sevgim sonsuzca sunmak yerine kendimi biraz olsun
çekebilseydim........mesela herkesi çok içten dinlemeseydim, doğru bilip
gittiğim yolda keşke insanlara onlar için iyi olacak doğrularımı
sunmasaydım.nezaman doğruları söylesem insanlar hep ağzımdan çıkan sözcüklerin
kendi duymak istedikleri sözcükler olmasını beklediler........Ama
olmadı.Sonunda da insanlar benimle bütün sıkıntılarını sorunlarını paylaştılarsa da benden akıl almamayı yeğlediler...çünkü onlara duymak istediklerinden çok gerçeklerden bahsediyordum..Evet!Usulen yine de fikrimi sordular
ama benimle paylaşmaktaki asıl amaç akıl almak değilde içlerini
dökebilmekti.Nitekim başarılı da oldular.Ozamanlar nerde eksik yapıyorum diye
düşünüyordum.Şimdiler de ise hiçççç düşünmüyorum çünkü çokça insanı dinlediğim
için artık insanları tanıyabiliyorum.Ve öğrendim ki herkes o kadar akıllı ki bu
zamanda kimsenin akla ihtiyacı yok.İnsanlar kendilerini rahatlatacak, bişeyler
anlatabilecek birilerini bulsun yeterli.O yüzden kafama takmamayı öğrendim.Ama
kimselere kızmıyorum, kimseye bu konuda kesinlikle sitem etmiyorum.Dedim ya bir
fotoğraftan yola çıkarak eski günler geldi aklıma ve sonra içimde kalanlar.
Şimdi ben de herkes gibi yapıyor ve sadece paylaşıyorum kimseden akıl
almıyorum.Sanırım en güzeli bu, bu zamanda;)
O zamanlar gerçekten güzeldi,çok güzel günler geçirdim.Güldüm
ağladım...Ağlamalarımı bile düşününce bugün keşkelerim yüzünden içim sızlasa da
gülebiliyorum...Ben hayatımdaki herkesi çok sevdim, çok değer verdim.Bir insan
herkesi sevebilir mi bilmiyorum ama ben gerçekten sevdim.Şimdiler de
sevemiyorum.O herkesi sevdim dediğim insanların büyük payı var bunda.O kadar
çok şey öğrendim ki sevdiklerimden.Artık sevemiyorum içim ısınırsa
ısınıyor.Aksi halde mümkün değil.Zaten böyle de olmalı ama yinede arada
gel-gitlerim olmuyor değil.Bir zaman kötü düşünmemeye çalışıp mutlu olmaya
çalışıyorum.Ozamanlar diyorum ki kendime ''Ben bütün insanları seviyorum ya
gerçekten iyisini de kötüsünü de seviyorum.Sonuçta bugün beni ben yapan
iyisiyle kötüsüyle o insanlar değil mi?Hayatımda iyi-kötü izleri yok mu?Çok şey
öğrenmedin mi o insanlardan?'' diyorum ve insanları gerçekten çok seviyorum.Ama
öyle bir zaman geliyor ki aklımda hep canımı yakan insanlar.Neden o kadar beni
sevdiklerini söylemelerine rağmen ve benimde bunun doğruluğuna inanmama rağmen,her zaman sevdiklerim için bir an düşünmeden kendi isteklerimden ödün vermeme rağmen -
ki bunu fazlasıyla yaptığıma inanıyorum-neden canımı en çok yakanlar listesinde liste başını çekenler hep canım dediklerim? İstemesem de arkadaşım istiyor ya,arkadaşım mutlu
olacak ya daha güzeli yoktu benim için(bazen ne gerek varsa demiyor,kendime kızmıyor değilim).Sanırım hayat felsefemden kaynaklanıyor: ''Çevremdeki insanlar mutlu
ve huzurluysa benden mutlusu olamaz'' Gerçekten aklım almıyor.Yani insanların benim gibi dost
bulunamayacağını söyleyip bide güyya benim iyiliğim için, beni çok düşündükleri
için canımdan can almalarını aklım gerçekten almıyor.Algilayamıyorum bir eğitim
hocamızın dediği gibi sanırım algıda mallık yaşıyorum!!:(
Neyse sanırım bir destan yazdım.Ne kadar doluymuşum meğer.Öyle sanıyorum
ki çokça zaman içimi rahatlatamayacağım.Yaram zaman geçsede taze.Ama yine de
şuan ki duygularımla söylüyorum ki hayatıma giren iyi-kötü bütün ama bütün
insanları seviyorum;)
Birde son olarak sanılmasın ki hayatımdaki her insandan bir
sitemim var.Aksine hayatımda yeri doldurulamayacak ender dostlar da var.Beni
karşılıksız seven,içten dinleyen,anlamasada anlamaya çabalayan, beni önce
düşürüp sonra elimden tutan değilde her an elimden tutan,beni kendi çizgisinde
yürütmeye çalışan değil de kendi çizgimle seven ve kendi çizgilerimize ortak
noktalar bulup benim mutluluğumla mutlu olabilen,yanlarında acaba yanlış mı
yaptım diye her an tedirginlik içinde olmadığım tatlı mı tatlı
arkadaşlarım,dostlarım, canlarım var ve ben onları gerçekten çok seviyorum;)