NE TUHAF?

Ne tuhaf ya........

     Eski resimlere eski arkadaşlarıma bakıyorumda...Kimleri neleri geride bırakmışız........En dediğin, can dediğin herşeyin olanlar şimdi yok......Ozamanlar kendi çerçevemiz içerisinde ne savaşlar verdik, nelere kafa yorduk, ne kadar üzüldük, canımız yandı, kahrolduk, öldük, bittik, tükendik...Belki 3 yıldır hiç bir iletişim kurmadığım okadar zaman aradan sonra nereden aklıma geldiyse bugün facebooktan baktığım birkaç arkaşımı görünce birden o yıllara gittim,o güne, o anlara.........Nedense içim çok acıdı.........Bir daha o günlere geri dönememenin acısı mı yoksa herşeyi paylaştığın o insanlarla eski diyaloğunun binde birine bile sahip olamamanın verdiği acı mı bilemiyorum.......Ama bildiğim canım çok sızladı işte:(

    Burdan yola çıkarak hayatıma bakıyorum da hep keşkelerle dolu.......Keşke dediğimde de nedense ilk aklıma gelen keşke o insana bukadar değer vermeseydim...keşke kendimi bukadar küçük görmeseydim, keşke kendime biraz daha güvenim olsaydı, keşke insanlara sevgim sonsuzca sunmak yerine kendimi biraz olsun çekebilseydim........mesela herkesi çok içten dinlemeseydim, doğru bilip gittiğim yolda keşke insanlara onlar için iyi olacak doğrularımı sunmasaydım.nezaman doğruları söylesem insanlar hep ağzımdan çıkan sözcüklerin kendi duymak istedikleri sözcükler olmasını beklediler........Ama olmadı.Sonunda da insanlar benimle bütün sıkıntılarını sorunlarını paylaştılarsa da benden akıl almamayı yeğlediler...çünkü onlara duymak istediklerinden çok gerçeklerden bahsediyordum..Evet!Usulen yine de fikrimi sordular ama benimle paylaşmaktaki asıl amaç akıl almak değilde içlerini dökebilmekti.Nitekim başarılı da oldular.Ozamanlar nerde eksik yapıyorum diye düşünüyordum.Şimdiler de ise hiçççç düşünmüyorum çünkü çokça insanı dinlediğim için artık insanları tanıyabiliyorum.Ve öğrendim ki herkes o kadar akıllı ki bu zamanda kimsenin akla ihtiyacı yok.İnsanlar kendilerini rahatlatacak, bişeyler anlatabilecek birilerini bulsun yeterli.O yüzden kafama takmamayı öğrendim.Ama kimselere kızmıyorum, kimseye bu konuda kesinlikle sitem etmiyorum.Dedim ya bir fotoğraftan yola çıkarak eski günler geldi aklıma ve sonra içimde kalanlar. Şimdi ben de herkes gibi yapıyor ve sadece paylaşıyorum kimseden akıl almıyorum.Sanırım en güzeli bu, bu zamanda;)

       O zamanlar gerçekten güzeldi,çok güzel günler geçirdim.Güldüm ağladım...Ağlamalarımı bile düşününce bugün keşkelerim yüzünden içim sızlasa da gülebiliyorum...Ben hayatımdaki herkesi çok sevdim, çok değer verdim.Bir insan herkesi sevebilir mi bilmiyorum ama ben gerçekten sevdim.Şimdiler de sevemiyorum.O herkesi sevdim dediğim insanların büyük payı var bunda.O kadar çok şey öğrendim ki sevdiklerimden.Artık sevemiyorum içim ısınırsa ısınıyor.Aksi halde mümkün değil.Zaten böyle de olmalı ama yinede arada gel-gitlerim olmuyor değil.Bir zaman kötü düşünmemeye çalışıp mutlu olmaya çalışıyorum.Ozamanlar diyorum ki kendime ''Ben bütün insanları seviyorum ya gerçekten iyisini de kötüsünü de seviyorum.Sonuçta bugün beni ben yapan iyisiyle kötüsüyle o insanlar değil mi?Hayatımda iyi-kötü izleri yok mu?Çok şey öğrenmedin mi o insanlardan?'' diyorum ve insanları gerçekten çok seviyorum.Ama öyle bir zaman geliyor ki aklımda hep canımı yakan insanlar.Neden o kadar beni sevdiklerini söylemelerine rağmen ve benimde bunun doğruluğuna inanmama rağmen,her zaman sevdiklerim için bir an düşünmeden kendi isteklerimden ödün vermeme rağmen - ki bunu fazlasıyla yaptığıma inanıyorum-neden canımı en çok yakanlar listesinde liste başını çekenler hep canım dediklerim? İstemesem de arkadaşım istiyor ya,arkadaşım mutlu olacak ya daha güzeli yoktu benim için(bazen ne gerek varsa demiyor,kendime kızmıyor değilim).Sanırım hayat felsefemden kaynaklanıyor: ''Çevremdeki insanlar mutlu ve huzurluysa benden mutlusu olamaz'' Gerçekten aklım almıyor.Yani insanların benim gibi dost bulunamayacağını söyleyip bide güyya benim iyiliğim için, beni çok düşündükleri için canımdan can almalarını aklım gerçekten almıyor.Algilayamıyorum bir eğitim hocamızın dediği gibi sanırım algıda mallık yaşıyorum!!:(

      Neyse sanırım bir destan yazdım.Ne kadar doluymuşum meğer.Öyle sanıyorum ki çokça zaman içimi rahatlatamayacağım.Yaram zaman geçsede taze.Ama yine de şuan ki duygularımla söylüyorum ki hayatıma giren iyi-kötü bütün ama bütün insanları seviyorum;)

       Birde son olarak sanılmasın ki hayatımdaki her insandan bir sitemim var.Aksine hayatımda yeri doldurulamayacak ender dostlar da var.Beni karşılıksız seven,içten dinleyen,anlamasada anlamaya çabalayan, beni önce düşürüp sonra elimden tutan değilde her an elimden tutan,beni kendi çizgisinde yürütmeye çalışan değil de kendi çizgimle seven ve kendi çizgilerimize ortak noktalar bulup benim mutluluğumla mutlu olabilen,yanlarında acaba yanlış mı yaptım diye her an tedirginlik içinde olmadığım tatlı mı tatlı arkadaşlarım,dostlarım, canlarım var ve ben onları gerçekten çok seviyorum;)