Eskiden içimden geleni yapmak istediğimde aman neyse yapmiim şimdi, şuna buna ayıp olur diye vazgeçerdim gönlümdekilerden, içimdeki sesten...Artık 'bunu yaparsam şuna ayıp olur mu,yanlış anlar mı, üstüne alınır mı' demiyorum. Eskisi gibi kimseyi mutlu etmek için yırtınmıyor, sadece duymak istediklerini söyleyerek kimseyi mutlu kılmıyor ve en önemlisi duymak istediklerini söylediğim müddetçe hayatlarında var olmuyorum!Sadece olduğu gibi yaşıyorum;düşüncelerimle,farklı görüşlerimle,en olumlu en olumsuz hallerimle seviliyorum...Birileri için çırpındıkça yada sadece onların dilinde düşünceleriyle konuştuğum için DEĞİL!!En çok da kendimi mutlu kılıyorum artık.Gönlümün dediğini yapıyorum...Pek de güzel oluyor,keyfim yerinde:)